Hüzün, kendini en zifiri haline bürür,
Duvarlardaki Mona Lisa en değersiz,
Bir şehre misafir gitse o kadın,
Hemen hemen boş sokaklar kalır.
Dilenciler apaçık ortada, en cana yakın halleriyle,
Ve bir şehre, işte o kadın.
Durur sessiz eşyalar, tozlu, tuhaf raflar,
Ortalıklarda bomboş banklar,
Ve hurdalıklarda çalışan yitik çocuk elleri.
Ne zaman bir şehre bir kadın gitse,
Başka bir şehirde ölüm korkusu,
Simsiyah renklere bürünmüş.
Atardamarları patlar denizlerin,
Dengesi bozulur tüm doğanın,
Fareler yılanlarla, yılanlar kartallarla beslenir.
Ne zaman bir şehre bir kadın gitse,
Tüm organlarımda büyük kıyamet,
O kadının ziyaretiyle ruhum bir fahişe,
Azraillerle sevişmeye kalkar.
Bir alıç ağacının altında, bir çam kozalağının dibinde.
A.KADİR DOĞAN
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder