Geç Kalmış Saatler

Geç Kalmış Saatler susar tarih ve zaman ölümü gösterirken takvimler geç kalmış saatlerin başkentinde lâl şiirler yazılır sürgün iklimlerin gizli defterlerine ceplerinde kurşun ve kalem taşır şairler ki hepsi birer kaçaktır yazının ve sözün sınırlarında dolaşan ve nedendir bilinmez her şiir mülteci bir gariplik taşır kendi dilinin dışında bâkir çığlıklar kopardı arka sokaklarında masalların tükendiği o uzak ülkenin ninniler susar soğuk ve ürküten şarkısı başlardı silahların analar bebelerinden önce uyurdu belki bir masal anlatabilirdi babalar düşlerinde Şehrazat’la  oynaşmasalardı hiçbir sözün hükmü yoktur dağları kardeş bilmiş çocukların yüreğinde sürgün dillerin yarası kanar cevapsız bir soru gibi kalır bütün yaşadıkları intihar bakışlı gözlerinde -sarsılan toprak, doğan güneş nerde benim gölgem yüzüm nerde sırrı aşikâr olan ayna ey çingene kalbim! nerede dikili taşım ağlıyorsam gözyaşım... çekip gider kudurmuş sular gibi çatlayan toprakta yatağını arayan nehirler hiç görmediği bir düş gibi kalır ardında kabuk tutmaz yaralarıyla durmadan kanayan kısa pantolonlu çocuk dizli şehirler omuzlarında dünya ceplerinde parçalanmış  eşkıya kimlikleri öylece geçip gittiler artlarında hiçbir iz bırakmadan ve silerek sınırları bütün haritalardan kuşatılmış gecelerin yarılan pususunda bir mavzer boşluğu dolanır sırtında dağların aralanırken sisli gecenin iki yüzlülüğü ölümü gösterir saatler geç kalmışlığın başkentinde yarım kalır sürgün dillerin lâl şiirleri yitirir tılsımını bütün dualar ne efsun tutar gece ne hüzün bir emanet muska gibi taşırken boynunda yasaklı sözlerini kendi kendini vurur çocuklar tabancalarındaki son kurşunla belki umut dolu bir masala inanmışlardı belki de hazin bir masaldı bütün yaşadıkları Irgat Şui